Onze oudste dochter is juf van groep 1 – 2. Op haar 23e werd ze verantwoordelijk voor een groep van 30 kinderen. Stel je eens voor dat jij op 23e aan 30 personen leiding moest geven. Bepaald geen eenvoudige opgave.
Met bewondering kijk ik hoe enthousiast zij vanaf de eerste dag met haar job aan de slag is gegaan. Hoe zij zich verdiept in de situatie van “haar” kinderen. Dat ze het als belangrijke taak ziet om elk kind zich op haar of zijn niveau te laten ontwikkelen en dat zij zich daarop aanpast. Kort samengevat: de kinderen zijn er niet voor haar. Zij is er voor de kinderen.
Ze verzint steeds nieuwe dingen om de kinderen net op een andere manier dingen aan te leren en enthousiast te maken. Ze vraagt daarbij hulp aan collega’s, kijkt veel op internet en volgt cursussen. En ze praat met ons als ouders. Soms samen, soms apart. Dan gaat het niet alleen over de ervaringen met de kids, maar zeker ook over de ouders en de thuissituatie.
Stel je voor dat iedere manager dat zou doen. Dat die het op dezelfde manier aan zou pakken. “Daar heb ik helemaal geen tijd voor”, hoor ik je denken. Een interessante gedachte. Wellicht bedoel je “prioritijd”. Want zou dit juist niet je belangrijkste taak moeten zijn als leidinggevende?
In de corona-periode was ik een maand of negen interim manager. Voor ik het wist had ik een volle agenda met veel vergaderingen en had ik steeds minder tijd voor het team van 8 dat ik begeleidde. Dat was het moment dat ik moest denken aan onze dochter en mijn eigen schooltijd. Welke leraren vond ik leuk? Waren dat de docenten waar ik het meeste van mocht of waar we geen huiswerk van kregen? Nee, niet direct. Het waren vooral docenten die oprecht interesse in je hadden. Die lesgeven op een manier dat je voelde dat ze hun vak echt leuk vonden. Voor die docenten had ik meer respect, was ik makkelijker in de klas en vond ik het vak sneller leuk.
Terug naar de interim periode. Ik realiseerde me dat mijn rol niet alleen zat in het Verleuken van een aantal processen (dat was ook aan me gevraagd), maar aan het helpen verder ontwikkelen van de mensen die ik begeleidde. Ik gooide mijn agenda om en maakte tijd om met ze te wandelen en ze beter te leren kennen. Ik liet daardoor een aantal vergaderingen vallen en besloot zo veel mogelijk verantwoordelijkheid te delegeren. Op voorwaarde dat de persoon het zelf zag zitten.
Ik analyseerde mijn minder sterke punten in die situatie. Ik ben niet gek op vergaderen, laat staan het voorzitten van zo’n vergadering. Verder zit mijn kracht ook niet in het controleren van lijstjes en cijfers. Allemaal zaken die verschillende personen in het team juist wel leuk vonden. Hoe simpel kan de oplossing soms zijn?
Elke juf of mees is manager. Vraag hen eens een keer om advies wat zij zouden als ze jou baan een weekje zouden hebben? Schrik niet van de waardevolle informatie die dat oplevert!
